Deniz tabanının kimyasını ve şeklini incelemek için bir kilometre aşağıya dalan robot, bulgularını uydu aracılığıyla göndermek için yüzeye dönüyor.
Yüzyıllar boyunca insanlar Dünya’nın dağlarını, ormanlarını ve çöllerini keşfettiler. Ancak, Dünya yüzeyinin %70’inden fazlasını kaplamasına rağmen, okyanus hala gizemini koruyor. Her ne kadar okyanus yatağının %20’sinden biraz fazlası haritalanmış olsa da daha eksiksiz bir harita elde etmek; gemilerin güvenliği, daha doğru iklim modelleri oluşturma, telekomünikasyon kabloları döşeme, açık deniz rüzgar çiftlikleri inşa etme ve deniz türlerini koruma açısından etkili olacak. Tüm bunları kapsayan “mavi ekonomi” çalışmasının ise 2030’a kadar 3 trilyon dolar değerinde olması bekleniyor.
Sensörlerle donatılmış sualtı robotik araçları ise bu verilerin her zamankinden daha hızlı ve daha ucuza toplanmasına yardımcı oluyor. Ancak bu araçların çoğu sınırlı bir ömre sahip pillere dayanıyor ve yeniden şarj olmak için bir tekneye veya kıyıya dönmeleri gerekiyor. Bu da denizin daha uzak bölgelerini haritalamalarını zorlaştırıyor.
Seatrec adlı bir girişim, oşinograf Yi Chao tarafından kurulan bu zorluğun üstesinden geliyor. Chao, NASA’da çalışırken, denizin “doğal olarak oluşan sıcaklık farkını” kullanarak okyanus robotlarına güç sağlamak için bir teknoloji geliştirmişti. Bu teknolojideki daha yeşil ve daha ucuz güç modülü, mevcut veri toplama robotlarına veya Seatrec’in kendi yüzer cihazına kurulabiliyor. Çevredeki alanın haritasını oluşturmak için sonar kullanarak deniz tabanının kimyasını ve şeklini incelemek için bir kilometre aşağıya dalan robot, bulgularını uydu aracılığıyla geri göndermek için yüzeye geri dönüyor.
Seatrec’in robotu, kendisine güç sağlamak için okyanus sıcaklığındaki farklılıkları kullanıyor. Robot, okyanusun daha soğuk ve daha sıcak kısımları arasında hareket ederken, modülün içindeki malzeme ya eriyor ya da katılaşıyor. Bu da basınca neden olarak termal enerji yaratıyor ve robotun jeneratörüne güç sağlıyor. Seatrec’in enerji modülü, menzillerini genişletmek için mevcut haritalama cihazlarına da uyarlanabiliyor.
2017’de başlatılan Seabed 2030 Project, okyanus tabanının önemi konusunda farkındalığı artırarak araştırmacılara ve şirketlere üzerinde çalışacakları net bir hedef veriyor: 10 yılın sonuna kadar tüm deniz tabanının haritasını çıkarmak. XOCEAN gibi bazı şirketler proje kapsamında, okyanusu yüzeyden inceliyor. Başka bir girişim olan Bedrock Ocean Exploration ise sonarlar, kameralar ve lazerlerle donatılmış otonom bir elektrikli denizaltı kullanarak geleneksel yöntemlerden 10 kata kadar daha hızlı deniz dibi alanları araştırmaları sağlayabiliyor. Toplanan veriler daha sonra Bedrock’un kendi bulut platformunda analiz ediliyor.
